5de verslag uit Nepal, 09-03-2015

Hallo allemaal,

Leuk dat jullie gereageerd hebben op mijn verslag. Altijd verrassend om iets van het thuisfront te horen. Ik zal wat zon en warmte opsturen, want ik vernam dat jullie daar behoefte aan krijgen na de winter perikelen. Maar nu zit ik inmiddels in Nepal en de temperatuur is gemiddeld 20-24 graden en de nachten zijn weer fris (uitgezonderd het Chitwan nationaal park want daar was het subtropisch). Maar hier hebben we ook een paar regendagen gehad en toen was het ook koud (7 graden) en de onverharde wegen erg modderig en moeilijk beloopbaar.
Verder heb ik het helemaal naar mijn zin en geniet ik volop van alles wat ik mee maak.

Het 4de / vorige verslag ging t/m woensdag 18 februari. Nu ga ik verder met donderdag 19 februari


Donderdag 19 februari van India naar Nepal:
Het was een lange reisdag want om 8.00 uur zijn wij met de auto uit Varanasi vertrokken en om 19.00 uur waren we in Lumbini in Nepal. De oorzaak was het slechte wegdek en het drukke chaotische verkeer waardoor de snelheid varieerde van 20- 60 km per uur, dus dat schiet niet bepaald op. De grensovergang verliep redelijk soepeltjes omdat ik in Nederland al een visum voor Nepal had aangeschaft. In Nepal kreeg ik een andere auto met chauffeur die me naar mijn hotel Buddha Maya Garden bracht. Ik merkte meteen het verschil met India op, er wordt hier namelijk veel minder getoeterd, de wegen zijn hier iets beter, er lopen minder koeien rond en het lijkt schoner Allemaal een stuk prettiger want deze vier dingen begonnen me wel een beetje te irriteren in India, vooral in Varanasi.

Vrijdag en zaterdag 20 en 21 febr. Lumbini en Chitwan Nationaal Park..
Vrijdag breng ik een groot deel van de ochtend door in Lumbini de geboorte plaats van Siddharta Gautama = de prins van Shakya die Bhoeddha is geweest van 623 - 543 voor Christus.
De heilige plaats is herontdekt in 1895. En sinds 1977 staat het op de wereld erfgoed lijst van de UNESCO. Het bestaat uit:
de Sacred Garden, de Ashokan Pilar de de Maya Devi tempel.
Er zijn vele Chinese Bhoedisten die hier op afkomen.
Daarna rijden we naar het Chitwan National Park, 257 km van Lumbini waar we 3,5 uur over doen. Het is een vlak gebied met veel landbouwgrond ( graan, koolzaad en rijst). Verder komen we veel afgeladen fietsen, ossenwagens, droge rivierbeddingen en een meer tegen. De laatste 20 km gaat slingerend omhoog en zien we weer aapjes.
Ik logeer in een bungalow in het Royal Park hotel in het plaatsje Sauraha. Vanmiddag heb ik met een student al een wandeling gemaakt langs het meer en in het park en zag daar krokodillen, herten en een luipaard.
Zaterdag ochtend heb ik eerst achterop de motor een tocht gemaakt in het deel van het park waar je geen licentie voor nodig hebt. We hebben toen herten, antilopen, apen, grote vogels, een neushoorn en termietenheuvels gezien. Tevens heb ik in een dorpje, wat we passeerden, gezien hoe kinderen als ontbijt maïskorrels poften op een vuurtje voor hun thuis. De popcorn sprong letterlijk het vuur uit. Leuk om te zien!
' s Middags heb ik nog, met 8 man waaronder 3 Tibetaanse monniken, een safari tocht met een sjeep gemaakt in het gebied waar je wel een licentie voor nodig hebt. Ook toen heb ik veel herten, pauwen en apen gezien, maar ook 2 beren, een neushoorn, een grote slang.en krokodillen in een farm. Maar ook mooie oude bomen, vogels en watertjes waar we af en toe doorheen moesten. Maar om eerlijk te zijn kun je beter naar een dierentuin gaan want daar zie je de dieren beter van dichtbij en in dit park altijd van veraf en dus klein. Maar je mist dan natuurlijk wel de mooie wildernis.

Zondag 22 februari van Chitwan N.P. naar Kathmandu:
Om 9.30 uur verlaten we het Chitwan N .P. en rijden we naar Kathmandu: afstand 150 km.. De natuur is prachtig: begroeide bergen en een groene rivier in het dal afkomstig uit Langtang.
Maar de twee baans weg is de eerste paar uur slecht: vele gaten in het wegdek, veel vrachtwagens die op de bochtige weg moeilijk te passeren zijn en een chauffeur die stotend rijdt.. Maar gelukkig is de tweede helft beter. Om 14.00 uur bereiken we Kathmandu, maar door het drukke verkeer doen we er nog 1 uur over voordat wij Pepsi Cola bereiken. Toen we in de buurt van het vliegveld terrein waren kwamen er weer herinneringen bij me op en vanaf het voetbalveld kon ik de chauffeur de weg wijzen naar het huis van Rupa en Keshab waar ik 4 jaar geleden ook 1 maand gewoond heb. Rupa was buiten met de was bezig en herkende mij meteen. Het was een hartverwarmend ontvangst. Tijdelijk krijg ik een kamer op de tweede verdieping, maar na 3 dagen ( inmiddels is het 2 weken geworden) zal ik naar een andere kamer op de 1ste verdieping verhuizen. Ook hier is de temperatuur aangenaam, ik denk 20 graden, en ik kan een beetje bijkomen in het zonnetje op mijn balkon. Maar rond 16.30 uur moet ik al mijn vest aantrekken omdat het dan al wat begint af te koelen. Er verblijven nog meer gasten in het huis nl. een Amerikaanse jurist, een Nederlandse jongen die hier 4 maanden vrijwilligers werk heeft gedaan en zijn ouders die hem een paar dagen komen opzoeken en nog 2 Nederlandse meisjes. Dus een echt Nederlands gezelschap maar de voertaal is Engels. Ik moest weer eventjes de weg zoeken in de wijk Pepsi Cola en hoe ik naar het Orthopedisch ziekenhuis moet lopen morgen, maar nu weet ik het weer. Bij mijn speurtocht ontmoette ik een aardige Nepalese schoonheidsverzorgster bij wie ik al thuis uitgenodigd ben. Ook heb ik mijn oude Nepalese docent al ontmoet en morgen zie ik de nieuwe directeur van VSN. Na een heerlijke Nepalese maaltijd lopen we nog even naar een voor mij nieuwe supermarkt in de wijk en daarna gaat iedereen naar zijn kamer.
Heerlijk dat er nu in dit huis ook wifi verbinding is zodat ik niet telkens naar een internet café hoef om mijn e-mals te lezen of te verzenden. Ook is er inmiddels een nood aggregaat aangelegd zodat je bij een stroom stoornis niet meteen in het donker zit. Een hele verbetering!

Maandag 23 februari t/m 9 maart in Kathmandu (Pepsi Cola)
Ik zal een samenvatting maken van mijn belevenissen hier, want doordat ik nu op een plek zit komen er meer herhalingen voor van wat ik mee maak. Zo zal ik een beschrijving geven van mijn gastgezin, van mijn werk en van mijn uitjes.

Mijn gastgezin:
Het gezin bestaat uit Rupa en Keshab (leeftijd ca. 40 jaar) en hun 2 kinderen Krepa en Kreagya ( meisje en jongen van 11 resp. 9 jaar) en oma. Ik heb een kamer op de 2de verdieping met een balkon. Op dezelfde verdieping zitten ook nog 2 Chinese meisjes op een kamer. We gebruiken een gezamenlijke douche en w.c. Een heel groot min puntje is dat ik 's ochtends geen warme douche kan nemen aangezien het water nog niet is opgewarmd door de zonnecollectoren. Als het een zonnige dag is geweest kun je ( als je geluk hebt) aan het eind van de middag een warme douche nemen. We eten hier 2 keer op een dag, ' s ochtends en ' s avonds, warm. Het ontbijt om 8.30 uur bestaat meestal ( net als het diner) uit rijst, groenten, aardappels en linzen soep/saus. Soms met een gebakken eitje of met een noedel soepje. Soms krijgen we pannenkoeken (Amerikaanse of Nederlandse) of roti. Dus het is een stevig ontbijt, maar het smaakt me hier goed. Tussen de middag kan ik daarom volstaan met een paar mandarijnen.
' s Avonds is het diner rond 19.00 - 19.30 uur. Vaak zitten we dan met z'n achten aan tafel: het gastgezin en de vrijwilligers. De voertaal is Engels. We wisselen dan onze belevenissen van die dag met elkaar uit en discussiëren over allerlei onderwerpen. Erg leuk. Rond 21.00 uur gaat iedereen naar z'n kamer. Aangezien de avonden koud zijn is het ook binnenshuis dan fris. Vaak kruip ik dan onder de dekens om te lezen of te schrijven om op temperatuur te blijven. Er was me beloofd dat ik na 2-3 dagen een andere kamer zou krijgen, maar dat wordt pas na 2 weken verwezenlijkt omdat de ouders van Milan noodgedwongen langer hier moeten blijven omdat een Turks vliegtuig hier in Kathmandu is gecrasht waardoor alle vluchten geannuleerd werden. Hopelijk kunnen ze dinsdag 10 maart naar huis vertrekken en krijg ik een kamer met douche en toilet.

Mijn werk in het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati:
Maandag 23 februari was mijn 1ste werkdag. Ik werd heel enthousiast verwelkomt door 2 collega fysiotherapeuten die ik nog kende van 4 jaar geleden. Inmiddels waren er 2 nieuwe collega's bijgekomen die veel van mij hopen te leren. Toevallig loopt daar ook een Grieks meisje stage die de Internationale fysiotherapie opleiding doet in Amsterdam. En elke dag lopen er 4 verpleegsters in opleiding mee die meekijken en meehelpen. Als de zon schijnt en de temperatuur aangenaam is komen er wel 90-100 patiënten per dag, maar als het regent en koud is is het aantal gehalveerd. De meeste patiënten krijgen in ieder geval een bepaalde stroom vorm zoals Tens, elektrotherapie, interferentie, hot of cold pack en zelfs iontoforese (U.G. met diclofenac) of tegelijk tens met een hotpack omdat ze daar heel veel waarde aan hechten en ook als opvulling van de wachttijd. Daarna wordt er gelukkig meer geoefend dan 4 jaar geleden. Ze gebruiken zelfs een nek tractie apparaat en oksel krukken die bij ons niet meer gegeven worden omdat ze te gevaarlijk zijn. Sinds enkele jaren heeft Nepal een bachelor fysiotherapie opleiding. Voorheen moesten zij hiervoor naar India. Hier mogen fysio's zich Dokter noemen.
De patiënten die het ziekenhuis bezoeken hebben allerlei aandoeningen. Veel patiënten hebben een motorongeluk gehad met allerlei fracturen en contracturen aan armen en benen als gevolg. Maar daarnaast zien we ook veel nek- schouder- knie en rugklachten bij oudere mensen maar ook bij dragers die meegaan met trektochten. Ook kinderen behandelen we met forse elleboog en heupcontracturen a.g.v. een fractuur na een val. Het gebeurd nog wel eens dat ze daarna niet direct naar een ziekenhuis worden gebracht, maar behandeld worden door een kwakzalver in het dorp met alle gevolgen van dien. (Afgelegen dorpen hebben vaak geen arts en moeten volstaan met hulpposten waar een zuster of een andere hulpverlener zetelt)
Het is bewonderenswaardig hoe gemotiveerd de meeste kinderen en volwassenen oefenen en ze geven geen kik ( kunnen ze in Nederland nog veel van leren). Terwijl ik de patiënten behandel leren ze mij heel veel Nepalese woorden, zoals rechts- links, de namen van lichaamsdelen, buigen- strekken, tellen enz. Heel leuk om te doen !
De patiënten betalen cash 150-200 roepies ( 1-1,5 dollar) aan een loket voor de behandeling, maar voor een aan huis bezoek vraagt de fysiotherapeut 1000 roepies (en steekt het in eigen zak). Sommige mensen komen maar 1x omdat ze soms op grote afstand van Kathmandu wonen of het niet kunnen betalen. Er wordt gewerkt van 10.00-16.00 uur: (prettige tijden vind ik zelf). Hierdoor kan ik lopend naar het ziekenhuis gaan en terug. Normaal kan ik een route van 1 uur nemen, maar bij regen moet ik omlopen omdat de onverharde weg te drassig is geworden waardoor ik er bijna 1,5 uur over doe (een goede training voor de Everest trekking). Onderweg , maar ook in het ziekenhuis, beginnen ze me al aardig te kennen. Laatst kreeg ik zelfs een lift aangeboden van een ,voor mij onbekende, verpleger die mij herkende onderweg.
Ze werken hier wel 6 dagen in de week en hebben alleen zaterdags vrij.

Mijn uitjes op de vrije uren en dagen;
Bodhnath / Bhouddhanaat: vrijdagmiddag 27 febr.
In de buurt van het ziekenhuis ligt het belangrijkste boeddistische heiligdom van de Kathmandu vallei. De tempel heeft een hoogte en diameter van 40 meter. Op de stoepa-toren zijn ogen van Boeddha geschilderd. Hier wonen en lopen heel veel (gevluchte) Tibetanen en sherpa's Het is leuk om te zien hoe Tibetaanse pelgrims rituele wandelingen om de stoepa maken, met de wijzers van de klok mee, en daarbij de gebedstrommelen draaien met de mantra Om mani padme hum. Verder is het hier gezellig druk met toeristen en mooie winkeltjes met thanka's , mantra's, mandala's en cashmere sjaals.
Copan: vrijdagmiddag 27 febr.
Niet ver van Bhouddhanaat ligt op een heuvel het Bhoedistische klooster van Copan. Het is een prachtig complex met een mooi uitzicht op de bergen en over de onderliggende stad. Hier wonen Bhoedistische monniken en worden meditatie cursussen gehouden.
Bhaktapur: zaterdag 28 februari.
Samen met Imke (huisgenoot) ben ik hier in 1,5 uur naar toe gelopen. Bhaktapur ligt aan de oude handelsroute tussen India en Tibet. Hier wonen vooral Newaarse hindoes. We hebben meteen maar een pasje laten maken zodat we deze mooie stad nog eens (maar dan gratis) kunnen bezoeken. Op het Durbar Square liggen het oude paleis met de mooie Gouden Poort (Sundhoka) uit 1753 en diverse prachtige oude tempels die gerestaureerd zijn. Drukker is het op het Taumadhi plein met de Nyatapola tempel (grootste tempel van Bhaktapur uit 1703 met worstelaars, olifanten en leeuwen die de trap flankeren) en de drie verdiepingen hoge Bhairava tempel uit 1717. Verder heb je nog de Dattatraya Square met een open museum en tempel en de Pottery Square waar pottenbakkers op traditionele wijze aardenwerk potjes bakken. Het is gezellig om door deze autoloze oude stad te lopen (alleen zouden ze de motoren nog moeten verbieden).
Holy Festival: Donderdag 5 maart.
Op deze dag wordt het einde van de winter gevierd en de lente ingeluid en daarom is dit in Nepal een nationale vrije dag. Ik heb maar een goedkope broek en blouse gekocht omdat het gepaard gaat met veel water en kleurstof, en mijn "goede kleren" nog wil gebruiken tijdens mijn vakantie. Met een groep van zo'n 10 mensen ( vrijwilligers en Nepalezen) gaan we eerst de straat op in Pepsi Cola. Daar worden we van alle kanten bekogeld met zakjes water waardoor we al snel drijf nat zijn. Ook worden we ingesmeerd met kleurstof. Zowel mijn gezicht en haren vertonen allerlei kleuren van de regenboog. Het is gelukkig prachtig weer met een temperatuur van zo'n 24 graden. Vervolgens zijn we met 2 taxi's naar het centrum van Kathmandu gereden. Op het Durbar Square was het hartstikke druk met jonge lui , die er allemaal gekleurd bij stonden. Er werd muziek gespeeld en gedanst, erg gezellig. Vanaf een hoog dakterras van een hotel hadden we een mooi uitzicht op het plein. Daarna zijn we met z'n allen naar Thamel gelopen waar we wat gedronken hebben. 's Avonds was het nog een hele toer om de verf van het gezicht en uit de haren te krijgen. Maar het is gelukt met een warme douche dankzij het zonnige weer waardoor de water temperatuur was gestegen.

Pashupatinath; vrijdag 6 maart:
Officieel zou ik de hele dag moeten werken, maar het is zo mooi weer dat ik maar besloten heb om een vrije middag te nemen (ik ben tenslotte vrijwilliger). Vanuit het ziekenhuis kan ik de Basmati rivier volgen en kom na 1 uur wandelen in Pashupatinath (onderweg bood een aardige jongen me een zitplaats achterop zijn motor aan, maar ik loop liever). Ik ontdek zelfs een paadje waar ik gratis naar binnen kan komen. Ik ga aan de overkant van de ghats zitten (= de rituele wasplaatsen aan de overkant van de Bagmati rivier, waar ook de lijkverbrandingen plaats vinden). Ook nu maakt het veel indruk op me hoe men de doden, gewikkeld in doeken op een brancar, aanvoert, zijn / haar voeten wast en het hoofd met water besprenkeld op de trappen en vervolgens naar de brandstapel brengt. Dit gaat de hele dag door. Het gebeurd hier veel mooier en respectvolle dan in Varanasi in India waar ik het ook gezien heb. Verder bevinden zich op dit terrein tempels ( alleen toegankelijk voor Hindoes), grote graftombes, apen en heilige mannen die graag op de foto willen tegen betaling.
Patan (Lalitpur) en Thamel; zaterdag 7 maart :
Eerst ga ik naar een " fair" van de lagere school waar een van mijn huisgenoten Engelse les geeft. Er worden spelletjes gespeeld, kinderen zingen en dansen in hun mooie kleertjes en er kan momo' s gegeten worden. Erg leuk om te zien ! Om 11.00 uur loop ik naar Patan over een afstand van 5, 7 km. Zelfs met een plattegrond op zak moet ik regelmatig de weg vragen. Maar dat is op zich wel leuk aangezien de mensen hier je erg graag willen helpen. Onderweg kom ik ook mooie tempels tegen. In Patan ( of Lulitpur ) bevindt zich het Durbar Square met prachtige tempels, pagodes en een museum. En er wordt zelfs muziek gemaakt. Erg gezellig! Daarna loop ik op deze zonnige dag door naar Basantapur = het Durbar Square van Kathmandu. Onderweg kan ik nog de Dharahara toren (Bhimsensthambla) uit 1825 bewonderen. Op het Durbar square, waar ik ook met het holy festival geweest ben, was nu een markt met allerlei toeristische snuisterijen. Ik had geluk dat ik om 17.00 uur bij Kumari Bahal was en het godekind Kumari kon zien toen ze 2 min. voor het raam verscheen wat uitkijkt op de binnenplaats (jammer genoeg mochten er geen foto's van haar gemaakt worden). Ook bevinden zich hier mooie tempels. Vervolgens doorgelopen naar Het Guesthouse in Thamel waar we afgesproken hadden met mijn huisgenoten om wat te gaan eten. Uiteindelijk zijn we in een pizzaria beland waar we een heerlijke pizza hebben gegeten. De avond hebben we afgerond met een bezoek aan een party tent waar echte Nepalese muziek werd gemaakt en gedanst kon worden. Daarna zijn we met de taxi naar huis gebracht. Al met al was het weer een hele fijne dag.

Tot slot
Nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte van mijn reilen en zeilen. Ik weet niet of het me lukt om nog een verslag te maken voordat ik met de Everest trekking begin op 22 maart. Dit zelfde geldt voor de foto's van Nepal.
Morgen krijg ik waarschijnlijk definitief te horen of Tibet wel of niet doorgaat. Zo niet, dan ga ik een meditatie cursus volgen in Pokhara in Nepal en daarna naar China. Maar ik hoop dat Tibet wel doorgaat..
Ik wens jullie het aller beste en hoop weer snel iets van jullie te horen.

Groetjes van Francine